Ulryk
Jest to oboczna forma (skrócona) imienia UDALRYK.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Udelricus, Udalricus, Ulrichus, ang. Ulricck, fr. Ulric, hiszp. Ulderico, wł. Ulderico.
Hagiografowie odnotowują siedmiu świętych, którzy nosili to lub podobne, bliskobrzmiące imię. Mimo ich nieporównywalnego znaczenia przedstawimy zwięźle wszystkich:
Ulryk, biskup Lozanny. Wedle Cartularium Lausannense z pierwszej połowy XIII stulecia, na stolicy lozańskiej zasiadać miał w czasach Karola Wielkiego. W legendarzach utożsamiano go z bratem Hildegardy, żony cesarza. Inni chcieliby widzieć w nim tego, który jako Huldarichus presul widnieje w Libri confraternitatum Sancti Galli. W takiej supozycji chodziłoby o przeora z Schönnenwerden. Jeszcze inni gotowi utożsamiać go z Ulrykiem, biskupem Bazylei w latach 823-835. Jego wspomnienie obchodzono w dniu 19 kwietnia.
Ulryk, biskup Augsburga. Urodził się w 890 r. jako syn rycerza (grafa-) Hupalda i jego małżonki Ditpirchy, którą także otoczy cześć należna świętym. Do stanu duchownego sposobił się w Sankt Gallen w latach 907-909. Przebywał potem na dworze augsburskiego biskupa Adalberona, który zarządzał dobrami jego owdowiałej matki. W czasie od 919-921 zetknął się ze św. Wiboradą, która odradziła mu przyjmowanie godności opata w Sankt-Gallen. W 923 r. za radą krewnych, zwłaszcza księcia Burcharda I, kapituła augsburska obrała go biskupem. Henryk I potwierdził ten wybór, a Ulryk, przyjmując go, udał się zapewne po sakrę do Moguncji. Wzorowo spełniał odtąd wszelkie powinności względem Rzeszy i panujących. Otto I darzył go przyjaźnią. Gdy książę Liutolf podniósł żagiew buntu, wystąpił przeciw niemu orężnie, potem jednak stał się pośrednikiem w doprowadzeniu do ugody. Swe biskupie miasto,
kilkakrotnie niszczone (913, 926), odbudował i umocnił murami obronnymi. Gdy 8 i 9 sierpnia 955 r. Madziarzy jeszcze raz napadli na Augsburg, osobiście dowodził jego obroną, a potem wyekspediował oddziały do bitwy pod Lechfeld, stawiając na ich czele swego brata Dietpolda. Może właśnie w związku z tym Otto I użyczył mu prawa do bicia własnej monety (Ulrichdenare). Po 962 r. uprosił cesarza o zwolnienie go i zastąpienie w służbie dworskiej przez siostrzeńca Adalberona; sam chciał się odtąd bez podziału oddać zadaniom biskupim. W dziele reform przeprowadzanych w X stuleciu był niewątpliwie postacią wiodącą. Sam wygłaszał kazania; z godnością i dostojeństwem przewodniczył liturgii; do późnej nocy udzielał nieraz sakramentu bierzmowania; co cztery lata w głównych parafiach diecezji sprawował sądy. Z myślą o kształceniu kleru użyczał swego poparcia szkole katedralnej. Regularnie wizytował diecezję, a dwa razy do roku przewodniczył w Augsburgu synodom diecezjalnym. Popierał też rozwój życia zakonnego i wspomagał klasztory, które na skutek najazdów i zabiegów sekularyzacyjnych wiele ucierpiały. Opactwu w Benediktbeueren, które niemal zupełnie zburzono, pomógł się odbudować. Klasztory zależne wprost od niego co roku wizytował. Opactwom w Kempten i Ottobeueren pozwolił na przyniesienie uprawnień kommendatariuszy, aby dzięki temu mogły wieść życie zgodne z regułą. W 968 r. w Augsburgu ufundował pod patronatem św. Szczepana klasztor dla kanoniczek. Dbał też o odpowiednie wyposażenie kościołów i troszczył się o to, aby zabezpieczyć i udokumentować ich prawa własności. Kościół w Wittislingen, w którym spoczywali jego rodzice, powiększył. Obok katedry wybudował na chrzty kościół pod wezwaniem św. Jana. Ze wszech miar przykładnym było także jego osobiste życie. Wypełniał je modlitwą, wspólnym recytowaniem psalmów, wykonywaniem swych rozlicznych obowiązków. Do Augsburga sprowadził relikwie męczenników z Legii Tebańskiej. Kilkakrotnie pielgrzymował do Rzymu. W czasie podróży i u siebie dbał o chorych i potrzebujących, a w Augsburgu wybudował hospicjum dla biednych. W 971 r. zwrócił się do cesarza o pozwolenie na to, aby doczesnymi dobrami biskupstwa zajmował się odtąd jego siostrzeniec. Zmarł 4 lipca 973 r. Pogrzebowi przewodniczył jego przyjaciel, Wolfgang z Ratyzbony. Pochowano go u św. Afry uznał się po swej odbudowie (1064-1071) klasztorem świętych Ulryka i Afry. Lud od razu uznał w nim świętego. Aytorytatywne ogłoszenie go takim przez Jana XV wieku uznało potem za pierwszą kanonizcję. Biskup Liutold wybudował nad jego grobem kaplicę, która rychło stała się celem licznych pielgrzymek. Klasztor św. Afry uznał się po swej odbudowie (1064-1071) za klasztor świętych Ulryka i Afry. Od X w. poczynając, jego relikwiami obdarowywano też liczne kościoły i klasztory. Kult znalazł też wcześnie swe odbicie i nowe bodźce w legendach, opowiadaniach i pieśniach. Dla ludu święty stał się patronem winnic, rybołóstwa, wód, podróży; orędownikiem w czasie niepogody, plagi mysz, dla odwrócenie gorączki, niebezpieczeństw po ukąszeniu przez psa itp. Przeciw chorobom oczu szukano pomocy w -źródełkach św. Ulryka-, a w niektóre dni ubogim rozdawano Ulruchsminne, caritas s. Udalrici czyli poświęcone wino. Wszystkie te zwyczaje i patronaty znalazły swe odzwierciedlenie w bogatej ikonografii świętego.
Ulryk z Vorarlbergu. Razem ze swym bratem Kunonem i ojcem Geroldem jest bohaterem legendy, której charakteru przebadać nie zdołano. Wedle jednej wersji Gerold był saksońskim księciem, który zrezygnowawszy ze stanowiska, obrał życie pustelnicze w Walsertal, w dolinie Vorarlbergu. Odkryli go tam strzelcy hrabiego Ottona z Jagdbergu, a hrabia podarował mu potem cały teren otaczający pustelnię. Posiadłość z woli eremity przypadła następnie opactwu w Einsiedeln. Kuno nazywany był w legendzie dziekanem, a Ulryk custos. Inni utrzymywali, że Gerold był seniorem z Hohensax, w kantonie Sankt Gallen, może tym, którego Otto I ułaskawił, gdy dopuścił się jakiejś laesio maiestatis. W każdym razie święci żyli w drugiej połowie X w. Ich wspomnienie obchodzono w dniu 19 kwietnia.
Ulryk (Wulfryk), pustelnik z Holme. W latach 1017-1020 król Kanut miał w Holm (Norfolk, Anglia) ufundować opactwo, które dedykował św. Benedyktowi. Jego pierwszym opatem został właśnie miejscowy eremita, Ulryk. Stamtąd potem poszyły starania o odnowienie słynnego opactwa Bury St. Edmond's. Daty śmierci Ulryka nie znamy. Sądzą niektórzy, że zmarł w 1036 r. Jego wspomnienie obchodzono w dniu 9 grudnia.
Ulryk, przeor z Zell (z Cluny, Grüningen, Ratyzbony). Wychowywał się u św. Emmerama w Ratyzbonie. W 1043 r. przyjęty został w poczet kapelanów Henryka III, ale na dworze długo nie zabawił. Był też archidiakonem i dziekanem kapituły w Freising. Poruszony potrzebą reformy kościelnej, urzędów się zrzekł, a w latach 1051-1052 pielgrzymował do Ziemi Świętej. Po nieudanych staraniach założenia klasztoru w Ratyzbonie, w 1061 r. został mnichem w Cluny. Ponieważ należał tam do zwolenników radykalnej reformy, wysłano go do Niemiec, aby tam szerzył idee kluniackie. W 1072 r. do obserwancji tej doprowadził przeorat w Rüeggisberg. Potem przez jakiś czas kierował przeoratem w Peterlingen, ale z powodu różnic, jakie dzieliły go z poglądami Burharda, biskupa Lozanny, musiał ustąpić ze stanowiska. Uczestniczył następnie w zakładaniu przeoratu w Grüningen, może także przeoratu w Bazylei. Ścisła przyjaźń, jaka łączyła go z Wilhelmem z Hirsau, sprawiła, że tamtejsze aspiracje reformistyczne nabrały zabarwienia pochodzącego z Cluny. Około 1080 r. ułożył dla opactwa w Hirsau Consuetudines. Nie zachował się natomiast żywot Hermana I, margrafa Badenii, mnicha z Cluny. Ulryk zmarł w 1093 r. w Grüningen, które przybierze potem nazwę Sankt Ulrich. Wspomnienie obchodzono w dniu 10 lipca.
Ulryk (Walfryk, Wulfryk), eremita z Haselbury. Urodził się w Campton Martin, w pobliżu Bristolu. Kiedy został kapłanem, sporo czasu poświęcał na modlitwę. Chcąc się pozbyć świeckich zajęć, usunął się potem do pustelni w Haselbury, w hrabstwie Somerset. Praktykował tam skrajne ubóstwo i surowości, w wolnych od modlitwy chwilach zajmował się przepisywaniem rękopisów. Wobec odwiedzających go zdradzał się z daru prorokowania. Zmarł 22 lutego 1154 r. Świadectwa pochodzą z czasów świętemu współczesnych.
Ulrych z Müsli. Pochodził podobno z Bawarii. Poszedł w ślady św. Mikołaja z Flüe i osiadł w pobliżu jego eremu niedaleko Kerns (Unterwalden). Posiadał zapewne jakieś wykształcenie, bo Hans z Waldheim oraz Albrecht z Bonstatten, którzy go odwiedzili (1474 i 1478), zanotowali, że wiedzieli u niego księgi pisane po niemiecku i po łacinie. Zmarł 2 lipca 1491 r. Pochowano go później w kościele w Kerns. Lud zawsze uważał go za świętego.