Pammachiusz

Imię pochodzenia greckiego Pammáchios, utworzone na bazie wyrazu pospolitego pammáchos 'walczący z wszystkimi, walczący wszelkimi środkami'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pammachius.

Pammachiusz, senator. Urodził się około 340 r. w rzymskiej rodzinie arystokratycznej. W czasie studiów kolegował ze św. Hieronimem. Potem wspinał się po stopniach kariery urzędniczej. Doszedł do godności senatora. Poślubił Paulinę, drugą córkę Pauli. Był dzięki temu bliski środowiska, które Hieronim ożywiał ideami ascetycznymi i umiłowaniem Biblii. Dwaj mężowie zacieśnili jednak swe kontakty dopiero wtedy, gdy pojawiła się sprawa Jowiniana. To Pammachiusz interweniował u papieża Syrycjusza, który Jowiniana potępił około r. 390. Kiedy w trzy lata później Hieronim puścił w obieg swoje polemiczne Adversus Iovinianum, Pammachiusz zrobił wszystko, by powstrzymać powodzenie dziełka, które źle się przysłużyło sprawie. Hieronim zaadresował wówczas do Pammachiusza dwa apologetyczne listy (48 i 49). W tym samym roku Hieronim rozpoczął walkę z orygenizmem. Pammachiusz był po jego stronie i zachęcał przyjaciela, by odpowiedział krytykom jego tłumaczenia listu Epifaniusza do Jana Jerozolimskiego. Prowokował potem do zredagowania ostrej repliki Contra Ioannem Hierosolymitanum (396). Był także tym, który z Oceanem powiadomił Hieronima o niedokładnym tłumaczeniu Peri Archon Orygenesa. W dalszym przebiegu sporu zachowywał się jednak powściągliwie, mimo to Rufin miał mu prawo zarzucać, że z okazji do bezpośredniego dialogu nie skorzystał. Kontakty z Hieronimem lepiej owocowały przez to, że na nalegania senatora wielki samotnik przedsięwziął i kontynuował komentowanie ksiąg prorockich Starego Testamentu. Niektóre z komentarzy dedykowane zostały Pammachiuszowi. W r. 396 senator owdowiał. Wiódł odtąd życie ascetyczne, a dobra obracał na cele charytatywne. Z Fabiolą ufundował też hospicjum dla pielgrzymów, emigrantów i chorych. Na Monte Celio wybudował bazylikę, która stała się sanktuarium męczenników Jana i Pawła. Utrzymywał ponadto kontakty z Paulinem z Noli, a Augustyn chwalił go za to, że ze swoich dóbr w Numidii wykorzenił donatyzm. Zmarł około r. 410. Jego pochwałę Hieronim zostawił nam w liście po śmierci Pauliny (list 66). Natomiast oznak wczesnego kultu nie znajdujemy. Do martyrologium pod dniem 30 sierpnia wpisał go dopiero Baroniusz.