Nonnus

Imię późnołacińskie, pierwotnie 'wiekowy, szacowny'. Już we wczesnym średniowieczu stało się tytułem, jakim mnisi obdarzali starszych zakonników, a zwłaszcza piastujących urzędy zakonne oraz założycieli opactw i klasztorów.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., fr., niem. Nonnus, wł. Nonno.

W hagiografii wymienia się dwie postacie tego imienia, które tu i ówdzie uważano za świętych. Jedną możemy pominąć: Nonnus, wymieniany gdzieniegdzie pod dniem 5 września, był z grupy rzekomych męczenników (Akoncjusza, Herkulana i Tauryna), o których nic właściwie nie wiemy; dla badaczy pozostają oni wyłącznie bohaterami z legendarnej Passio s. Aureae. Także i drugi wydaje się być postacią literacką, ale w dziejach kultu odegrał rolę znaczniejszą. Jest nim

Nonnus, rzekomy biskup Edessy. Biskup o tym imieniu pojawia się rzeczywiście w V wieku na wykazach biskupów syryjskiego miasta. Nie można go jednak utożsamiać z tym, którego nieraz czczono jako świętego. Ten ostatni był postacią z pobożnego romansu. W starożytności i średniowieczu cieszył się on powodzeniem jako Żywot św. Pelagii. To właśnie Nonnus, przebywając w Antiochii na jakimś synodzie, miał nawrócić słynną elegantkę lekkich obyczajów. Gdy skruszył serce Pelagii i udzielił jej Komunii św., w męskim stroju wyruszyła ona na Górę Oliwną, aby tam dokonać życia w ostrej pokucie. Nonnus razem z nią dostał się do synaksarium konstantynopolitańskiego pod dniem 8 października. Ponadto widniał w nim osobno, w dniu 9 listopada, oraz z biskupem Edessy Gratosem pod dniem 4 grudnia. Martyrologium Rzymskie zebrało zwięźle te wspomnienia w tekście, który Baroniusz ułożył na dzień 2 grudnia.