Koleta

Jest to imię powstałe ze skrócenia francuskiej żeńskiej formy zdrobniałej imienia Mikołaj (fr. Nicolette).

W Polsce imię nie używane. Znane było jednak z działalności żeńskiego zakonu koletek, którego założycielką była św. Koleta (por. nazwa ulicy w Krakowie - ul. Koletek).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Coleta, fr. Colette, niem. Koleta, Kleta, wł. Coletta.

Święta, która niejako usamodzielniła to zdrobniałe imię, urodziła się jako bardzo późne, jedyne dziecko Roberta i Małgorzaty Boylet (lub Boëllet). Jej cudowne urodzenie przypisywali oni wstawiennictwu św. Mikołaja i dlatego właśnie nazwali ją jego imieniem. Na świat przyszła 13 stycznia 1381 r. w pobliżu słynnego opactwa w Korbei (Corbie, Pikardia), w którym jej ojciec był cieślą. Gdy w r. 1399 rodzice Kolety zmarli, jej prawnym opiekunem został benedyktyński opat Raoul de Roye. Powierzonej swej opiece dziewczynie przedłożył on kilka projektów małżeńskich, ale Koleta, od najwcześniejszych lat oddana bogomyślności, odrzuciła zdecydowanie wszystkie. Trudno jej było jednak odnaleźć właściwą formę życia, która odpowiadałaby jej wewnętrznemu powołaniu. Próbowała tedy chleba u beginek w Korbei, następnie przeniosła się do osiadłych tamże benedyktynek, potem jeszcze odwiedziła klaryski w Moncel, które, podobnie jak inne członkinie tego zgromadzenia, dla złagodzonych zasad ubóstwa nazywano wówczas urbanistkami. Sądząc w końcu, iż nie nadaje się do życia w zakonie, Koleta uprosiła u opata - opiekuna - zezwolenie na zamknięcie w rekluzji. Przebyła w niej cztery lata, które były zarazem okresem intensywnego rozwoju jej mistycznych doznań, zaznaczających się od wczesnej młodości. Zamknięcie opuściła, gdy chwilowo straciła wzrok i mowę, a zarazem otrzymała wyraźną wizję swej reformatorskiej misji. W lecie 1406 r. została zwolniona ze ślubu przebywania w rekluzji, a specjalna bulla papieska upoważniła ją do zakładania zreformowanych klasztorów klarysek. W tymże też mniej więcej czasie zetknęła się z gorliwym franciszkaninem, bolejącym nad rozluźnieniem pierwotnej reguły, ojcem Henrykiem de Baume. On to stał się jej powiernikiem, a zarazem najbliższym w dziele reformy współpracownikiem. Gdy starania o to, aby Korbea stała się ośrodkiem tej reformy, spełzły na niczym, Koleta w posiadłości jego brata w Baume-de- -Frontanay znalazła miejsce, gdzie mogła ukształtować pierwszą zreformowaną społeczność zakonną, dając tym samym początek całemu szeregowi następnych. Te wyrastały jak przysłowiowe grzyby po deszczu. Opierały się niewątpliwie na pierwszym zarysie konstytucji, sporządzonym przez świętą, z którego zachował się tylko tekst późniejszy (1430), znany pod nazwą Sentiments de Ste Colette. W 1442 święta spotkała się z Janem Kapistranem; jak się zdaje, był on zrazu przeciwny niektórym reformom Kolety. Zetknięcie z inną fascynująca postacią tych niespokojnych czasów, z Joanną d'Arc, jest wysoce prawdopodobne, ale historycznie nie poświadczone. Koleta zmarła w Gandawie 6 marca 1447 r. Sława jej cnót i cudownych czynów sprawiła, iż od razu otoczono ją czcią. Ale trudności wywołane niepokojami czasów przeszkodziły rychłej formalnej aprobacie tego kultu. Beatyfikowano ją dopiero w r. 1625, kanonizowano zaś w 1807 r.