Klotylda

Jest to złożone imię pochodzenia germańskiego. W członie pierwszym zawarty jest element hlut- 'sławna, słynna', a w drugim -hild 'wojna, walka'. W dokumentach zapisywane jest jako Chlotildis, Clotildis, Clothildis.

Z doby staropolskiej brak poświadczeń tego imienia. Dziś występuje bardzo rzadko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Clotildis, ang. Clotilde, Clotilda, fr. Clotilde, niem. Klotilde, ros. Kłotilda, wł. Clotilde, Tilda.

Święta, która do historii wprowadziła to imię, była córką Chilperyka, króla Burgundów. Urodziła się w Lyonie około r. 470. Po śmierci ojca wychowywała się w Genewie. W r. 492 wydano ją za Chlodwiga, króla Franków, który podówczas był jeszcze poganinem. Zgodził się jednak na chrzest dzieci, a w końcu sam ten sakrament przyjął z rąk św. Remigiusza. Klotylda znikła wówczas ze sceny dziejowej i o jej dalszym współudziale w rządach wzmianek w źródłach nie spotykamy. Wiemy tylko, że w czterdziestym roku życia owdowiała, a potem przeżywała inne tragedie: śmierć syna oraz wnuków. Usunęła się wtedy do Tours, gdzie 3 czerwca 545 r. zmarła. Pochowano ją w Paryżu, w kościele Św. Piotra (później Św. Genowefy), u boku męża. Jej życiorys, w którym amplifikowano wiadomości zaczerpnięte z pism Grzegorza z Tours, sporządzono dopiero w X stuleciu. Do dawnych martyrologiów jej nie wpisywano. Uczynił to dopiero Molanus.