#pustynia

Ślady celowego uszkodzenia ciała, w postaci nacięć na kości udowej, nosiły szczątki jednego ze zmarłych znalezionego w czasie tegorocznych wykopalisk prowadzonych na Pustyni Zachodniej w Egipcie. Jest to pierwszy, znany w tej części Afryki, przypadek takich zabiegów z okresu neolitu.

"Gdzie bije serce pustyni? Symbolika i historia" - to tytuł nowej wystawy Muzeum Opactwa w Tyńcu. W ramach prezentacji można zobaczyć eksponaty niedostępne dla zwiedzających na co dzień m.in. dwustronny krucyfiks tyniecki z malowidłami prof. Jerzego Nowosielskiego, znanego twórcy ikon czy XVI-wieczną rzeźbę Michała Archanioła.

Przez katolickie internety przeleciała znów dyskusja o jakości kazań w polskim Kościele. Nie może być dobrym kaznodzieją ktoś, kto czasem nie odejdzie na pustynię. Nie w sensie dosłownym ale dopuszczenia Boga do głosu w swoim życiu. Pustynia po to jest, aby słuchać. Milczeć w odosobnieniu. Budować intymną więź z Panem, jak dziecko z Ojcem, uczeń z Mistrzem.

90 sekund z Ewangelią, codziennie i do końca świata. W każdym z odcinków rozważamy Słowo w myśl zasady: minimum słów, maksimum treści.

Naszą "pustynię" On zamieszkuje. Tam też możemy Go spotkać, o ile nie skupimy się zbytnio na tym, że jest nam trudno. I nam też usługują aniołowie. Naprawdę!

Wyryte na skałach krzyże oraz imiona męczenników chrześcijańskich odkryła na pustyni na południu Arabii Saudyjskiej francusko-saudyjska grupa archeologów. Kierujący nią prof. Frédéric Imbert z Uniwersytetu Aix-Marseille w Marsylii powiedział na konferencji prasowej w Bejrucie, że wykopaliska pochodzą z drugiej połowy V wieku i świadczą o istnieniu żywej wspólnoty chrześcijańskiej na tych ziemiach.

"Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: «Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego»"

Patrząc od strony posługi Kościoła, rekolekcje należą do tak zwanego duszpasterstwa nadzwyczajnego. Są wydarzeniem duchowym planowanym każdego roku. Ogłasza się je w parafiach w ważnych okresach liturgicznych lub szczególnych momentach życia parafialnego; w szkołach coraz częściej wpisane są na stałe w harmonogram zajęć; we wspólnotach kapłańskich i zakonnych przyjęte jako forma corocznej odnowy, podobnie w ruchach, stowarzyszeniach i innych grupach nieformalnych.

W kilku rejonach Bliskiego Wschodu – w Egipcie, na Synaju, w Syrii, w Kapadocji i na Pustyni Judzkiej – od IV w. zaistniało niemal równocześnie, w procesie jak gdyby od siebie niezależnym, zjawisko uchodzenia ludzi z miast na pustynię. Jedni żyli tam w pojedynkę jako anachoreci, innym odpowiadało życie we wspólnotach. Zarówno jedni, jak i drudzy dali początek monastycyzmowi wschodniemu.

Odludna, często nieprzyjazna, zawsze fascynująco piękna. Marzyłem o wyprawie na Wybrzeże Szkieletów, ale Namibia oferuje o wiele więcej.

{{ article.description }}