Zaprzyjaźnić się z Bogiem to traktować Go jak najważniejszego domownika, a nie jak odświętnego gościa.

Czas dla rodziny, wspólny odpoczynek, oderwanie się od pracy, codziennych obowiązków i rutyny - to świetna okazja, by uświadomić sobie, jak wielkim darem Bożym jest dla człowieka małżeństwo i rodzina.

Wiele wartości ważnych dla naszych rodziców i dziadków, straciło dzisiaj na znaczeniu. Mimo to dzieci wciąż potrzebują punktów odniesienia, aby móc dobrze radzić sobie w życiu społecznym. Wszyscy rodzice chcieliby mieć dobre dzieci, które w przyszłości wyrosłyby na porządnych ludzi. Jednak co to znaczy „dobre"? Co więcej - jak wychować dziecko na „dobrego" człowieka? Jak przekazać mu wartości? I jakie wartości?

Młoda matka trójki dzieci pyta mnie: "Czy rzeczywiście dla Wszechmocnego Boga, Stworzyciela nieba i ziemi, może być tak ważne, czy my stosujemy prezerwatywę, czy nie? Czy nie ma On ważniejszych spraw.

Czy cisza może mieć znaczenie w wychowaniu? Czy w swoich działaniach wychowawczych korzystamy z daru, jakim jest cisza, lub umiejętność milczenia?

Doświadczenie, którym pragnę się podzielić, jest doświadczeniem duszpasterza praktyka. U jego początku jest Jubileuszowy Rok 2000. Wówczas to zrodziło się w mojej duszy pytanie: Co powinienem zrobić, aby otworzyć człowieka na Chrystusa w tym szczególnym roku? Chrystusowe poszukiwanie zagubionych, ludzi o zagmatwanym losie, życiowych rozbitków przyniosło podpowiedź: spróbuj pomóc tym, „którzy się źle mają”. Ale jak im pomóc?

O losie rodziny rozstrzyga to, w jaki sposób małżonkowie i ich dzieci przeżywają więź z Bogiem.

Wychowanie do wartości odbywa się głównie poprzez kontakt z autorytetami, naśladowanie wzorów, obserwowanie konkretnych przykładów uosabiających te wartości. Jan Paweł II jest jedną z najbardziej znaczących postaci XX i początku XXI wieku. Jego osoba, życie i nauczanie wywarły niezwykły wpływ na wiele środowisk i ogromną liczbę pojedynczych ludzi na całym świecie.

To z miłości mają dużo dzieci. Nie dlatego, że ciągle zdarzają się im „wpadki”. I nie dlatego, że są tacy zacofani. Jedni patrzą na nich ze współczuciem, inni z zazdrością. Bo w ich domach nikt nigdy nie jest samotny, chociaż nie zawsze wystarcza na kino.

Duszpasterz nie może zdecydować za narzeczonych czy mają się pobrać, każdy jest odpowiedzialny za swoje decyzje i budowanie własnego małżeństwa - mówi w rozmowie z KAI o. Mirosław Pilśniak, dominikanin, który od lat zajmuje się przygotowywaniem narzeczonych do ślubu. I podkreśla, że prawo kanoniczne nie stoi na drodze do małżeństwa, trzeba je jednak poznać, by wiedzieć jak zawrzeć ślub ważnie.