Czy świętość jest elitarna? - Mt 5,1-12a

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: “Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie".

Współczesny człowiek często odrzuca świętość. Uważa ją za dewocję, kojarzy ze słabością charakteru, sądzi, że jest odrealniona albo nie na nasze czasy. W dawnej literaturze dewocyjnej przedstawia się świętych jako osoby bezgrzeszne, a nawet pozbawione pokus.

W rzeczywistości świętość nie jest elitarna, jest w zasięgu ręki. Święci żyją wśród nas. To ludzie błogosławieństw, ubodzy w duchu, smutni, cisi, pragnący sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, wprowadzający pokój, prześladowani za sprawiedliwość… Świat jest niczym ogród, w którym Duch Boży z godną podziwu fantazją wzbudził rzesze świętych z różnych języków, ludów, kultur, różnego wieku i pozycji społecznej. Każdy jest inny od drugiego, z niepowtarzalną osobowością i własnym duchowym charyzmatem. Wszystkich jednak cechuje “pieczęć" Jezusa, czyli odcisk Jego miłości (Benedykt XVI).

Nikt nie rodzi się świętym i nie jest wolny od słabości, błędów czy grzechów. Święci nie są idealni, bezbłędni ani perfekcyjni. Są ludźmi z ciała i krwi, z błędami, słabościami, a nawet skandalami. Ale z drugiej strony są ludźmi, którzy potrafią zaakceptować siebie w pełni, oddać swoje błędy i słabości Bogu i z Jego łaską zmagać się z nimi w życiu. Świętość nie polega na nieskazitelności moralnej ani doskonałości psychicznej, ale na pokorze i otwarciu na miłość Boga.

Święci orędownicy

Święci są orędownikami tych, którzy pielgrzymują na ziemi. W Kościele istnieje piękny zwyczaj nadawania dziecku imion świętych. Święty staje się wówczas patronem, jakby drugim aniołem stróżem. Gdy zwracamy się do nich w modlitwie, wierzymy, że jak przyjaciele wstawiają się za nami u Boga. Są naszymi starszymi braćmi i siostrami, którzy doszli do celu. Dlatego dobrze jest mieć swojego ulubionego patrona i łączyć się z nim w codziennej wędrówce życia.

Szczególną świętą naszych czasów jest Matka Teresa z Kalkuty. Gdy jeden z dziennikarzy powiedział do niej: Matko, masz najbrzydszą twarz, jaką kiedykolwiek widziałem, ale też masz najszczęśliwsze oczy, jakie kiedykolwiek napotkałem, odpowiedziała: Moje oczy są szczęśliwe, ponieważ moje ręce ocierają tyle łez. Ty też tak zrób, a zobaczysz, ile radości wejdzie do twojego serca.