O kapłańskim pośrednictwie i posłuszeństwie

Nikt nie czyni sam siebie kapłanem, lecz staje się nim dopiero na mocy Bożego namaszczenia, a kapłaństwo powinno włączać duszpasterzy w cierpienia i radości człowieczeństwa, które stały się udziałem Chrystusa – Najwyższego Kapłana. Mówił o tym w Watykanie Benedykt XVI do proboszczów Rzymu.

Takie tradycyjne spotkania odbywają się na początku Wielkiego Postu i najczęściej przyjmowały formę pytań i odpowiedzi. Tym razem skorzystano z formuły papieskiej medytacji lectio divina w oparciu o List do Hebrajczyków. Ojciec Święty zwrócił uwagę na podkreślenie przez autora tej nowotestamentalnej księgi ciągłości między Starym Przymierzem a Chrystusem. Dzięki temu Syn Boży, będąc jednocześnie prawdziwym Synem Człowieczym, dźwiga człowieczeństwo ku nadprzyrodzoności. To spotkanie boskości i świata jest także misją kapłanów.

„My kapłani nie możemy wycofywać się do jakiegoś azylu, ale jesteśmy zanurzeni w cierpienie tego świata i mamy z pomocą i bliskością Chrystusa starać się przekształcać je i nieść ku Bogu” – powiedział Benedykt XVI.

Dlatego, jak stwierdził Papież, zadaniem kapłanów jest nie tylko sprawowanie liturgii, ale także zanoszenie w modlitwie do Boga braków tego świata i „cierpień duszpasterskich”. Tak stają się oni podobni do Chrystusa, który także „z głośnym wołaniem i płaczem zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości”. Benedykt XVI zwrócił tu uwagę na słowo „posłuszeństwo”.