Egwin

Jest to imię pochodzenia germańskiego. W pierwszym członie zawarty jest element eg- (ekka-, agi-) 'miecz', a w drugim -win 'przyjaciel' (por. Edwin). Jest to więc imię określające zalety wojownika czy jego broni. Egwin zatem to 'przyjaciel miecza', czyli 'wojownik'.

W Polsce imię Egwin nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Egvinus, ang. Egwin, niem. Egwin.

Święty, który (w kręgu kultury anglosaskiej) spopularyzował to imię - jedyny jakiego spotykamy w spisach hagiograficznych i kalendarzach - jest postacią w historii słabo znaną. Nie pisał o nim, rzecz nieco osobliwa, historyk tamtych czasów, Beda, natomiast późni biografowie (X-XIII) wypełnili swe utwory zbyt wielu cudownościami i wątkami legendarnymi, byśmy mogli dowiedzieć się z nich czegoś pewnego. Był zrazu mnichem, potem opatem w Cronuchome. W r. 693 powołany został na stolicę biskupią w Worcesterze. Ponieważ gorliwie bronił świętości małżeństwa i przeprowadzał reformy obyczajowe, miał popaść w zatarg z królem. Chcąc oczyścić się z zarzutów, bądź też kierowany pragnieniem odbycia pielgrzymki, wybrał się do Rzymu i wówczas od papieża otrzymał zgodę na rezygnację z biskupstwa. Objął wtedy stanowisko opata w założonym przez siebie klasztorze w Evesham. Zmarł 30 grudnia 717 r. W martyrologiach był jednak wspominany 11 stycznia, a w diecezji Worcester obchodzono jego pamiątkę 30 listopada oraz 10 września.