Damian

Jest to imię przejęte z języka łacińskiego: Damianus. Było to rzymskie cognomen, utworzone na podstawie greckiej: Damios. Łączy się więc z imieniem starożytnej bogini Damia, czczonej na Eginie i w Epidaurze. Kult tej bogini znany był też w Rzymie.

W Polsce jest to imię rzadkie, choć poświadczone już w średniowieczu (od 1224 r). w postaciach: Damijan, Demijan, Doman, Duman, także u wiernych Kościoła Wschodniego. Od tego imienia pochodzą nazwiska: Damijaniec, Damijanów, Damijański, Domański.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Damianus, ang. Damian, fr. Damien, niem. Damianus, ros. Demijan, ukr. Demko, wł. Damiano.

Święci, którzy nosili to imię, tworzą w wykazach grupę liczącą ponad dziesięć osób. Ale najbardziej znanymi i czczonymi są pośród nich ci, których imiona kojarzą się z innymi imionami. Tych omawiamy pod hasłami Kosma i D. oraz Piotr Damiani. Tu natomiast krótko o innym, u nas mniej znanym:

Damian, biskup Pawii. Na stolicy zasiadł w r. 680 jako następca biskupa Anastazego. Jeszcze wcześniej brał udział w synodzie mediolańskim (679/680), który przeciwstawił się monoteletom. Zredagował wówczas list, który w imieniu zebranych biskup Manswet wysłał do cesarza Konstantyna IV. List odczytano później na soborze konstantynopolitańskim III. Nie bez związku z tym wydarzeniem powstała legenda, że Damian posłował do Jerzego, heretyckiego patriarchy w Konstantynopolu. Legenda była transpozycją i amplifikacją efektu, wywołanego przez wzmiankowaną lekturę w czasie obrad soboru. Damian zmarł w r. 710. Jego wspomnienie obchodzono 12 kwietnia.