Wincencja

Jest to żeńska forma imienia WINCENTY.

W Polsce występuje bardzo rzadko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vincentia, fr. Vincente, hiszp. Vicenta, niem. Vincentia, wł. Vincenza.

Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina dwie święte tego imienia. Obydwie są przedstawicielkami charytatywnych i społecznych dzieł Kościoła w XIX stuleciu.

Wincencja Gerosa. Urodziła się 29 października 1784 w Lovere (Bergamo). Już jako dziecko promieniowała pobożnością, dobrocią i serdecznym współczuciem dla wszelkiej ludzkiej nędzy. W 1824 r. spotkała się z Bartłomieją Capitanio, młodą dziewczyną o podobnych ideałach. Przystąpiły do dzieła, zaczynając od małej kapliczki. Potem otworzyły szpital. Gdy dzieło przybrało kształt zgromadzenia zakonnego, nazwanego przez nie Córkami Miłości (1832), święta, która nosiła dotąd imię Maria Katarzyna, przybrała teraz zakonne imię Wincencja i pod nim weszła do historii chrześcijańskiego miłosierdzia. Po śmierci Bartłomiei w 1833 r. (miała zaledwie 26 lat) Wincencja zmuszona była objąć rządy w zgromadzeniu, które w ciągu kilku lat otworzy ponad 20 placówek i uzyska definitywną aprobatę papieską (1841). Swoją dewizą uczyniła słowa: -Kto nie zna krzyża, nie zna niczego; kto zna krzyż, zna wszystko-. Zmarła 28 czerwca 1847 r. Beatyfikował ją w 1933 r. Pius XI, kanonizował zaś Pius XII w r. 1950.

Wincencja Maria López y Vicu-a. Urodziła się 22 marca 1847 r. w Casante, w hiszpańskiej prowincji Navarra, jako córka adwokata. Wcześnie dostała się do Madrytu, gdzie duży wpływ wywarła na nią ciotka Eulalia de Riega. Ona to wskazała jej potrzebę zajęcia się służącymi napływającymi do wielkich miast. Rodzice, którzy myśleli o jej zamążpójściu, nie chcieli przystać na jej zaangażowanie się w taką działalność, ale gdy oświadczyła, że nie wyjdzie -ani za króla, ani za świętego-, ustąpili. Przejęła potem po ciotce schronisko dla służących, a następnie założyła zgromadzenie, które nazwała Siostrami Służby Domowej pod wezwaniem Niepokalanej. Początki zgromadzenia nie były łatwe. Ze spokojem i niewzruszoną wiarą w Opatrzność przezwyciężyła jednak trudności, a z pomocą kilku jezuitów nadała zgromadzeniu właściwy kierunek duchowy. Mimo choroby w krótkim czasie pozakładała domy w Saragossie, Sewilli i Barcelonie. Zmarła w Madrycie 26 grudnia 1890 r. Beatyfikował ją Pius XII (1950), a kanonizował Paweł VI (1975).