Niektórzy nas proszą o modlitwę, inni oburzają się, gdy im ją oferujemy w trudnych chwilach. Dlaczego modlimy się za innych? Liczymy na lepszą skuteczność, większą szansę, że Bóg jednak wysłucha?
Wbrew pozorom chwyty reklamowe, które słyszymy, nie pozbawione są racji i można znaleźć w nich chrześcijańskie przesłanie. Są tylko niestety jak góra lodowa - widzimy wierzchołek, a w związku z tym nie jest oczywiste, jaka pod jej powierzchnią kryje się głębia.
Czekanie na "nowe niebo i nową ziemię" nie może jednocześnie oznaczać braku zainteresowania i troski wobec tej ziemi, danej w tym czasie dla całej ludzkości.
Z braku możliwości spotkania bierze się najczęściej myślenie, że poza naszą wspólnotą nie ma już nikogo innego w Kościele. Jak budować jedność w parafii, gdy funkcjonuje w niej tyle grup?
W internecie znajdujemy wykluczające się słowa księży. Kogo zatem słuchać? Jak znaleźć zdrową naukę? Czy w ogóle jesteśmy w stanie wyrobić sobie sąd, czy dane nauczanie jest ortodoksyjne, czy nie?
Próbując odpowiedzieć na to pytanie, warto na początku przypomnieć sobie kontekst powstania encykliki "Humanae Vitae" oraz przyglądnąć się kluczowemu zagadnieniu, które podejmuje.
Co jeśli po takich spotkaniach nawróci się tłum? Czy będą w stanie poprowadzić nawróconych dalej? Czy organizatorzy mają plan na kolejne lata prowadzenia w wierze tłumu nawróconych?
Skoro Boga można spotkać na modlitwie, w Piśmie Świętym, w sakramentach, w drugim człowieku, więc po co jeszcze gdzieś iść? Czy Bóg inaczej słyszy w Piekarach, Częstochowie, Łagiewnikach, Lourdes, Jerozolimie?
{{ article.description }}