#rozproszenia

Rozproszenia zdarzają się wszystkim, zwłaszcza na mszy. Słuchamy czytania i nagle orientujemy się, że wszyscy wstają, bo to już Ewangelia, a my właśnie zastanawialiśmy się, jaka koszula będzie dobra na jutro... Co zrobić, gdy trudno nam się skupić podczas mszy?

Są takie momenty, które w szczególny sposób uczą jak się modlić. Najczęściej to nasze problemy z modlitwą. Tak możesz sobie z nimi poradzić.

Czy rozproszenia na modlitwie są powodem do zmartwień czy niepokoju? Czy są grzechem, z których trzeba się spowiadać? - ten problem tłumaczy ks. Przemysław Szewczyk.

Gdy modlitwa jest łatwa, daje radość, przynosi wewnętrzny pokój, koncentrację, wtedy czas na modlitwie szybko mija. Ale wiemy z doświadczenia, że nie zawsze tak jest. Jak radzić sobie z rozproszeniami?

Często się denerwujemy i złościmy na siebie, że w czasie modlitwy nie możemy do końca skupić się na Bogu, tylko coś nam przeszkadza, coś "ściąga" nasze myśli na boczny tor. Co zrobić, aby rozproszenia nie stanowiły takiego problemu?

Brak czasu na modlitwę jest wielkim znakiem zapytania o hierarchię wartości i miejsce Boga w naszym życiu.

Zmagania z rozproszeniami nie dotyczą tylko natrętnych myśli. Wielu szczerze pobożnych ludzi nigdy nie osiągnie krainy ciszy, ponieważ ich uwaga jest przykuta do pacierzy i słów.

Każdy, kto się modli, a szczególnie ten, kto oddaje się dłuższej modlitwie, wie bardzo dobrze, czym są rozproszenia. Zdaje sobie też sprawę z tego, jak wielkim są one problemem i jak prowadzą niekiedy do tego, że kończy się modlitwę z niesmakiem, z wyrzutami sumienia, a co więcej - popada się w kryzysy modlitwy. Co robić, aby pozbyć się rozproszeń na modlitwie albo przynajmniej znacznie je ograniczyć?

Modlitwa nie jest sztuką, którą się zdobywa i na tym kończy się rozwój. Modlitwa zakłada rozwój nieustanny. Każdy człowiek rozwija się integralnie: biologicznie, emocjonalnie, osobowościowo, duchowo, społecznie itd. Gdyby człowiek rozwijał się tylko w jednym wymiarze, a inne zaniedbał, posiadałby braki i defekty fizyczne, psychiczne czy inne.

Ewagriusz z Pontu, Ojciec pustyni z IV wieku, w swoich sławnych stu pięćdziesięciu trzech sentencjach o modlitwie De oratione (Tyniec 2003, w nawiasach numery sentencji) mocno podkreśla, iż modlitwa wymaga wytrwałości, wewnętrznej walki i zmagania: "Bądź wytrwały i módl się usilnie; odrzucaj nachodzące cię troski i myśli. Wprowadzają one w zamęt i niepokój, aby pozbawić cię siły" (9). "Jeżeli chcesz modlić się, jak należy, w każdej chwili zapieraj się siebie, a doznając rozlicznych trudności, rozmyślaj o modlitwie" (18).

{{ article.description }}