Boże Ciało – Pokarm wędrowca

Daremny jest ludzki wysiłek i ludzki pot jeżeli nie towarzyszą mu Boże błogosławieństwo. Budowanie ludzkiego tylko królestwa, nawet w imię sprawiedliwości i dostarczenie ludziom ziemskiego pokarmu nie wystarczą. Bo człowiek ma prawo do Bożego życia, którym obdarzył Go Jezus. Tylko z Nim staje się on dzieckiem Boga, pojednanym z Nim i z ludźmi. Dopiero wtedy może budować prawdziwą jedność pomiędzy ludźmi. Budowanie jedności w świecie poza Bogiem jest powierzchowne i krótkotrwałe. Przynosi nierzadko zbyt wiele niewinnych ofiar, o czym mogliśmy się przekonać w XX w.

Istnieje w nas pokusa, że w duchowej przemianie świata poradzimy sobie sami. Wystarczy tylko dobre przygotowanie, profesjonalność, kompetencja i wszystko pójdzie zgodnie z planem. Ta pokusa bezpośredniej "skuteczności" grozi także ludziom Kościoła, którzy czasem bardziej liczą na własny wysiłek aniżeli na Bożą pomoc. Tymczasem w naszym chrześcijańskim życiu winniśmy najpierw szukać królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie nam dodane. Przypomina nam o tym eucharystyczna pieśń: Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba… Dzisiejsza uroczystość jest dla nas zaproszeniem, byśmy umieli "tracić" nasz coraz cenniejszy czas dla Boga. Pozorna bierność trwania przed Jezusem w Eucharystii w postawie adoracji może być w naszym życiu źródłem Bożej skuteczności, kiedy to już nie my działamy, lecz Bóg w nas. Doświadczymy coś z tej rzeczywistości, którą przeżywał św. Paweł: „Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus”. W jego życiu Jezus stał się prawdziwym pokarmem, który podtrzymywał w nim Boże życie. Misjonarki Miłości założone przez Matkę Teresę z Kalkuty spędzają każdego dnia przed Najświętszym Sakramentem kilka godzin, by móc potem z radością pomagać cierpiącym i głodnym. Pan Jezus pragnie, byśmy w naszym życiu owocowali miłością. On pragnie, by dzielony chleb -symbolizujący wszelkie ziemskie bogactwo - był okazją do wzajemnej solidarności a nie był powodem podziałów czy wojen jak to często bywało w historii.

Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba. To Jezus obecny w Eucharystii buduje Kościół. To Kościół, sprawując codziennie Mszę świętą - daje nam jak Matka - Jezusa Chrystusa.

Eucharystia to także wezwanie do dziękczynienia i uwielbienia Boga za to, że zechciał być obecny pośród swego ludu. Śpiewamy: "Zagrody nasze widzieć przychodzi i jak się Jego dzieciom powodzi". Wiemy, że nie wszystkim jego dzieciom dzieje się dobrze. Mówił o tym Jan Paweł II wspominając o wzrastającej biedzie w polskim społeczeństwie i wzywając by nie było podziału na bogatych i biednych. To Jezus, darząc nas sobą, zaprasza nas do hojności. "Cokolwiek czynicie, z serca wykonujcie jak dla Pana, a nie dla ludzi, świadomi, że od Pana otrzymacie dziedzictwo wiekuiste jako zapłatę" (Kol 3,23). "Chleb, który ja dam, jest moje ciało za życie świata". Gdy jesteśmy bez Jezusa, w naszym sercu nie ma życia. Wtedy boimy się, by czegoś nie utracić. Liczymy tylko na siebie i boimy się "zapominać o sobie". Tylko ten, kto przyjmuje Jezusa jako pokarm ma w sobie Słowo Boże i może się nim karmić. Czasem Bóg nas próbuje jak lud wybrany na pustyni, byśmy umierali z głodu i pragnienia Jego Słowa. Czasem właśnie przez bolesną drogę duchowego strapienia czy cierpienia fizycznego, przyprowadza nas do siebie, byśmy zaczerpnęli z Jego źródła. "Tylko na pustyni, na ‘ziemi suchej’, gdzie człowiek sam nic już nie znajduje i zdany jest bez reszty na Boga - chleb z nieba i Słowo Boże stają się jedynym pożywieniem przywracając sens naszemu życiu ludzi powołanych do miłości.