Lista uczuć, ich przejawów i wpływu na zachowanie jest z pewnością długa. Zamiarem tego artykułu nie jest ich kategoryzacja, ale zwrócenie uwagi na zasadnicze elementy, które charakteryzują świat uczuć i które muszą być brane pod uwagę na duchowej drodze rekolekcji ignacjańskich.

Św. Ignacy Loyola - autor Ćwiczeń duchownych - miał ponadprzeciętną intuicję dotyczącą ludzkiej psychiki, którą psychologia jako nauka zaczęła opisywać prawie trzysta lat później.

Gdy mówimy o milczeniu rekolekcyjnym, rozumiemy je szerzej niż tylko wstrzymanie się od rozmów. Jest to cała atmosfera, którą się stwarza i od której tak wiele zależy.

W jaki sposób Bóg ingeruje w człowieka w trakcie odbywania rekolekcji ignacjańskich? Czy możliwe jest bezpośrednie przeniesienie bodźców pochodzących od Boga do naszego systemu poznawczego?

Udzielając rekolekcji według Ćwiczeń duchownych, można spotkać rekolektantów z psychicznymi zaburzeniami o różnym stopniu natężenia. Osoby cierpiące z powodu tego typu zaburzeń nierzadko zgłaszają się na rekolekcje.

Święty Ignacy w Ćwiczeniach Duchownych podał szczególny, ściśle określony środek przemiany wnętrza człowieka. Pominiemy tutaj samą wewnętrzną logikę Ćwiczeń, natomiast wspomnieć należy, o tym co stanowi spoidło wielu elementów rekolekcji ignacjańskich poprzez cztery tygodnie i co jest drogą do tej przemiany, mianowicie o relacji.

Każdy człowiek, jeśli chce być zdrowy i normalnie działać, musi mieć jakiś cel w życiu, i to nie tylko bezpośredni, bliskowzroczny, ale również dalekosiężny, jak powiadamy, cel najwyższy. Przyjęty bowiem najwyższy cel życia staje się zasadą i fundamentem uporządkowanych działań, co jest jedną z podstawowych cech dojrzałości osobowej człowieka, a równocześnie warunkiem koniecznym ludzkiego psychicznego i duchowego wzrostu.