Gdybym miała zrobić sobie religijny tatuaż, to z pewnością wydziarałabym sobie słowa, które sprawiły, że wreszcie przestałam porównywać z innymi: "Każdy w Kościele ma swoją drogę".

Nie miałem nigdy stałego spowiednika. Nie spotkałem księdza, z którym bez specjalnego wysiłku nawiązałbym relację otwierającą na intymne rozmowy o sprawach duchowych. Ale mam kochającą żonę.

Wielu księży myśli, że gdy będą mówić parafianom, jacy są źli, egoistyczni i grzeszni - ci staną się święci. A gdyby odrzucić takie myślenie i odnosić się do ludzi z wiarą w ich możliwości i zaufaniem?

Bez tego Bóg byłby dla mnie tylko moralnym wyrzutem sumienia, trudnym do spełnienia przykazaniem, martwą ideologią, dla której nie warto się spalać.