Ziarno Miłości jako królestwo Boże – Mk 4, 26-34

Jezus mówił do tłumów: "Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo".

Mówił jeszcze: "Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu".

W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Rozważanie do Ewangelii

Ziarno to wielki potencjał i kondensacja wartości odżywczych. Chleb nie byłby naszym podstawowym pokarmem, gdyby nie był zrobiony ze zmielonego ziarna. Ziarno ma w sobie wielką moc (kruszy skały), nawet jeśli jest tak małe jak ziarno gorczycy rosnącej w Palestynie, czyli mniejsze od ziarna maku.

Zapewne z tych powodów Jezus porównał królestwo Boże do ziarna. Ono często wydaje się małe, ale czy to oznacza, że jest słabe? Absolutnie nie! Czy śpimy, czy czuwamy, królestwo Boże (ziarno Miłości) zapuszcza korzenie w świecie. I rośnie. Nawet bez naszego udziału. Warto więc pozwolić, by rosło w nas – w naszych sercach, abyśmy zamienili się w zieloną oazę Miłości, a nie pozostali martwą pustynią egoizmu.