Książę Kościoła, który zamiata ulicę
Podczas jednej z rozmów w jego biurze w Urzędzie Dobroczynności Apostolskiej poprosiłem, by zabrał mnie ze sobą, gdy wieczorem będzie jechał rozdawać żywność ubogim na dworcu. Zgodził się.
Nazwisko kardynała Konrada Krajewskiego dość często pojawia się w mediach. Raz obiegnie świat informacja o słynnych już dziś prysznicach i zakładzie fryzjerskim dla bezdomnych na placu św. Piotra, innym razem będzie to wieść o tym, że oddał uchodźcom swoje mieszkanie, kolejny raz wtedy, gdy włączy prąd w jakiejś kamienicy wyłączony przez bezdusznych urzędników. Innym razem zacytowane zostaną jego słowa z rekolekcji lub pielgrzymki na Jasną Górę. Wielu jego działalność drażni.
Kilka tygodni temu, gdy w Krakowie głośno było o planach przegonienia bezdomnych z centrum, jako przykład dobry do naśladowania podałem rzymskie prysznice. Dostałem wówczas maila od osoby mieszkającej w pobliżu placu św. Piotra. „Zezwolenie bezdomnym na »zadomowienie się« na Placu Świętego Piotra nie ułatwiło życia nikomu – pisał lokator jednej z tzw. watykańskich kamienic. - Bezdomni zanieczyszczają nie tylko Plac ale również okoliczne ulice, co »utrudnia« życie mieszkańcom, a turystów zniechęca do zwiedzania Bazyliki. Istnieją jednak lepsze rozwiązania - udostępnienie bezdomnym pustostanów poza centrum, gdzie mogą spać i rano ich nikt nie wyrzuca” - stwierdzał.
W zbiorze wypowiedzi kard. Krajewskiego pt. „Zapach Boga”, które ukazały się kilka tygodni temu takich historii o „utrudnianiu” życia mieszkańcom jest wiele. Sam kardynał opowiadał mi niedawno przypadek naszego rodaka, który minionej zimy z odmrożonymi nogami przez dwa miesiące leżał na chodniku przy wejściu do banku na jednej z rzymskich ulic. Każdego dnia mijały go tysiące ludzi i nikt nie zainteresował się jego losem. Informacja o tym człowieku właściwie w ostatniej chwili dotarła do Krajewskiego. Mężczyznę błyskawicznie zgarnięto z ulicy i umieszczono w szpitalu, w którym doszedł do zdrowia. „Przez dwa miesiące ten człowiek był wyzwaniem dla tych, którzy go mijali. Zareagowała tylko jedna kobieta” – opowiadał mi ze smutkiem kardynał.
DEON.PL POLECA.png)
Wiele razy usiłowałem namówić go na wywiad. Włoskim dziennikarzom czasem ta sztuka się udaje. Za każdym razem odmawiał. Takich jak ja było wielu. W końcu wpadłem na pomysł, że podejdę go w inny sposób. Podczas jednej z rozmów w jego biurze w Urzędzie Dobroczynności Apostolskiej poprosiłem, by zabrał mnie ze sobą, gdy wieczorem będzie jechał rozdawać żywność ubogim na dworcu. Zgodził się.
To autentyzm. Ewangelia w czystej postaci. Nie jednorazowe rozdawanie pierogów bezdomnym przed Bożym Narodzeniem, ale codzienność.
Był czwartek. Tego dnia o godz. 20:00 szary bus na watykańskich numerach z kard. Krajewskim wyjeżdża z Watykanu przez bramę św. Anny i jedzie na dworzec Roma Tiburtina (we wtorki jest to Roma Termini, a w piątki na Roma Ostia). Tam na przyjazd auta czeka już całkiem pokaźne grono bezdomnych. Przez półtorej godziny wolontariusze w wielu organizacji charytatywnych rozdają zupę, suchy prowiant i przybory toaletowe. Kardynał cierpliwie rozmawia ze wszystkimi, a pomiędzy tymi rozmowami wyposażony w szczotkę i szufelkę po prostu sprząta ulicę. Książę Kościoła zamiatający ulicę! Ale to nie jest na pokaz. To autentyzm. Ewangelia w czystej postaci. Nie jednorazowe rozdawanie pierogów bezdomnym przed Bożym Narodzeniem, ale codzienność.
„Nie robię nic wielkiego” – mówi mi potem skromnie, gdy wracamy do Watykanu. Jedzie z nami Rudolf, Słowak, mieszkaniec jednego z rzymskich parków. Odprowadził mnie potem do metra, ale zanim zeszliśmy do podziemi – niemal w środku nocy –
pijemy kawę w barze. Rudolf z dumą będzie mi pokazywał w telefonie zdjęcia z Bazyliki św. Piotra, do której Krajewski zabrał go, gdy papież wręczał mu w czerwcu ubiegłego roku insygnia kardynalskie. Następnego dnia pokaże mi prysznice, zakład fryzjerski i ambulatorium, w którym się udziela. - To jest gość – będzie mówił o kardynale Krajewskim.
Z wywiadu, choć kardynał mówił w samochodzie dużo, nic nie wyszło. Nie trzeba było mówić. Wystarczyły drobne z pozoru gesty. Dziś – choć mam świadomość, że o wiele za mało – staram się to, co zobaczyłem wtedy w Rzymie wcielić w życie. Ale wciąż mam w sobie wiele uprzedzeń i strachu. Teraz wyszła książka z wypowiedziami kard. Krajewskiego. Jestem przekonany, że ostatnie, czego by sobie życzył od jej odbiorców, to zachwyty na kanapie.
Ewangelia przełożona na konkret codziennego życia
Konrad Krajewski uważa, że ludziom trzeba pomagać dziś, a nie jutro, że trzeba się dzielić tym, co mamy najdroższego. O sobie mówi, że jest jak „pogotowie ratunkowe Franciszka”. O...
Skomentuj artykuł