Wirginia (Werginia)

Jest to imię łacińskie, pierwotnie gentilicium (gens Virginia). Wywodzi się ze starszej formy Verginia mającej swe źródło w etruskim słowie vercna. Ród Wirginiuszów miał kilka gałęzi tak patrycjuszowskich, jak i plebejskich. Z rodu tego pochodziło wielu konsulów rzymskich i trybunów ludowych, np.: Opiter Virginius Tricostus, konsul w 502 r. przed Chr., walczył z Latynami (+ 487 r.); Titus Virginius Tricostus Caelimontanus, konsul w r. 496 przed Chr. (zginął w walce z Latynami); Proculus Virginius Tricostus Rutilus, konsul w r. 486 przed Chr.; Aulus Virginius, pięciokrotny trybun ludowy, przeprowadził ustawę o decemwiracie i in. W r. 449 przed Chr. Lucius Virginius, trybun ludowy, przeciwstawił się woli Appiusza Klaudiusza, jednego z decemwirów, który chciał zhańbić córkę Luciusa Virginiusa - Virginię. Nie mogąc znaleźć wyjścia z trudnej sytuacji, córkę przebił sztyletem, wyzwalając ją tym samym z rąk niemoralnego Klaudiusza. Fakt ten wywołał rozruchy ludowe, które doprowadziły do opublikowania tzw. prawa dwunastu tablic.

W Polsce imię to występuje w nowszych czasach, ale nigdy nie osiąga większej popularności.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Verginia, Virginia; ang. Virginia, fr. Virginie, Verge, niem. Wirginia, wł. Virginia.

Do niedawna chlubiono się tylko jedną świętą tego imienia. Obecnie do pasterki z Poitou dołączyć możemy beatyfikowaną przez Jana Pawła II założycielkę zgromadzenia zakonnego.

Wirginia (Virgana) z Sainte-Verge. Miała być skromną pasterką w Poitou, w diecezji Poitiers. Nic bliższego o niej nie wiemy. Kult nie odzwierciedlił się w piśmiennictwie hagiograficznym, jest jednak mocno zakorzeniony w trwałej tradycji lokalnej. W czasie rewolucji francuskiej relikwie świętej zniszczono. Jej wspomnienie w diecezji Poitiers obchodzi się 7 stycznia.

Wirginia Centurione-Bracelli. Urodziła się 2 kwietnia 1587 r. w Genui, w rodzinie miejscowych notabli. Gdy miała piętnaście lat, wydano ją za Kaspra Bracellego, zamożnego hulakę. Burzliwe życie zakończył on już w 1607 r., ale Wirginia doprowadziła go przed śmiercią do pojednania się z Bogiem i przyjęcia sakramentów świętych. Potem oddała się pokucie i modlitwie. Gdy w latach 1624-1625 miasto wyniszczała epidemia, założyła na Monte Calvario schronisko dla bezdomnych dzieci. W cztery lata później powstało tam zgromadzenie Sióstr Matki Najśw. Nie poprzestając na tym, Wirginia stała się równocześnie jedną z głównych inicjatorek religijnego odnowienia w mieście. Zmarła 15 grudnia 1651 r. Jan Paweł II beatyfikował ją w r. 1985, a kanonizował w 2003.