Klara
Jest to imię łacińskie, wywodzące się z pierwotnego cognomen. Utworzone zostało na podstawie wyrazu pospolitego clarus 'jasny, błyszczący, sławny'. U Rzymian dla mężczyzn była forma Clarus, dla kobiet Clara.
W Polsce imię to występuje tylko w formie żeńskiej od w. XIII (1265).
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Clara, ang. Clare, Clara, fr. Claire, wł. Clara, Chiara.
Jest około dwunastu świętych lub błogosławionych, które nosiły to imię. Tu ograniczyć się musimy do trzech, w dziejach kultu najznamienitszych.
Klara z Asyżu. Urodziła sie w r. 1194 w rodzinie szlacheckiej. Gdy podrosła, rodzice dwukrotnie (1205 i 1210) starali się ją wydać za mąż. Nadaremnie. Poślubiła ubóstwo, które z taką pociągającą mocą w Asyżu głosił wówczas św. Franciszek. Urzeczona jego ideałami, Klara spotyka się z nim kilkakrotnie, wreszcie w r. 1212 przyjmuje z jego rąk habit zakonny. Osiada następnie u benedyktynek w niedalekiej Bastii, gdzie nachodzą ją krewni, zdecydowani odciągnąć ją od nowego sposobu życia. Franciszek sprowadza ją wtedy na powrót do Asyżu i umieszcza przy kościółku Św. Damiana. Niebawem przyłącza się do Klary jej siostra Agnieszka. W ten sposób powstaje zgromadzenie Pań Ubogich, zwane później drugim zakonem św. Franciszka lub krótko klaryskami. W r. 1215 otrzymuje ono od Innocentego III -przywilej ubóstwa-, a na mocy uchwał soboru laterańskiego IV przynaglone zostaje do przyjęcia reguły opartej całkowicie na regule św. Benedykta. Z tego samego powodu Klara zostaje ksienią (opatką) nowego zgromadzenia, co nie przeszkadza jej bynajmniej kierować się franciszkańskim ideałem ubóstwa. Jej nauczycielem jest sam Franciszek, z którym utrzymuje nadal żywe kontakty. Gdy Franciszek, obdarzony stygmatami, zapada na zdrowiu, Klara przyjmuje go u Św. Damiana i gości w celi zbudowanej dlań w ogrodzie. Na krótko przed śmiercią Franciszek śle do niej ostatnie orędzie; a kiedy umrze (1226) bracia przynoszą jego ciało do Św. Damiana i Klara po raz ostatni wpatruje się w jego stygmaty. Wkrótce potem zmuszona jest znowu bronić przed Grzegorzem IX przywileju ubóstwa. Od tego samego papieża (ongiś kardynała Hugolina) uzyskuje także przywilej, mocą którego zakon powierzony zostaje opiece Braci Mniejszych. Za Innocentego IV raz jeszcze (1247) musi bronić szczególnego charakteru swego zakonu. Jej wytrwałe działanie kończy się triumfem, ale odnosi to zwycięstwo dopiero na łożu śmierci. Duchowy wzrost wyniósł Klarę na szczyty mistyki franciszkańskiej. Podobnie jak Biedaczynę, ją także zdobi żarliwe nabożeństwo do Męki Pańskiej i Eucharystii. Siła tego nabożeństwa sprawia, iż w r. 1240 i 1241 Saraceni zmuszeni są odstąpić od obleganego Asyżu. Klara umiera 11 sierpnia 1253 r. Ciało jej przeniesione zostaje do kościoła Św. Jerzego, potem (1260) do bazyliki zbudowanej pod jej wezwaniem, gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy. Kanonizował Klarę Aleksander IV w r. 1255.
Klara z Montefalco. Urodziła się około r. 1275. Gdy miała sześć lat, za swą siostrą, bł. Joanną, udała się do rekluzji w klasztorze augustianek w Montefalco (Perugia). Po jedenastu latach jej niezwykłe życie, wypełnione modlitwą i umartwieniami, opromienione zostało niezwykłymi łaskami mistycznymi. Klara zmarła 17 sierpnia 1308 r. Wkrótce rozpoczęto proces kanonizacyjny, który przerwała nagła śmierć Jana XXII. Kult zaaprobował dopiero Leon XIII w r. 1881. W Montefalco do dziś pokazują nienaruszone ciało i serce mistyczki. Mniemanie, jakoby znać było na nich wyryte narzędzia Męki Pańskiej i symbole Trójcy Przenajśw. pochodzi z wyobrażeniowej interpretacji zakonnic, które mało obeznane były z anatomią ciała ludzkiego.
Klara Gambacorta. Urodziła się w r. 1362 w rodzinie, która w Toskanii XIV stulecia odgrywała rolę niepoślednią. Na świat przyszła jednak wówczas, gdy ojciec przebywał na banicji. Do Pizy rodzice wrócili z nią dopiero w r. 1369. Kiedy Klara miała lat dwanaście, wydano ją za Szymona z Massa. W dwa lata później była już wdową. Wstąpiła wówczas u Św. Marcina do klarysek. Wyciągnęli ją stamtąd bracia, którzy też uwięzili ją w ojcowskim domu. Dopiero w r. 1378 na interwencję biskupa Alfonsa Valdeterra mogła przyjąć w Santa Croce habit dominikanek. W latach 1382-1385 ojciec wybudował dla nich nowy dom zakonny. Była w nim najpierw zastępczynią przeoryszy, potem przeoryszą. Propagowała reformę, którą w Wenecji przeprowadzał bł. Jan Dominici, a w Pizie bł. Wawrzyniec z Ripafratta. W r. 1392 biernie uczestniczyła w sprzysiężeniu, które miało kosztować życie jej ojca i dwóch braci. Zmarła w Pizie 17 listopada 1419 r. Kult zaaprobował Pius VIII w r. 1830. Po błogosławionej pozostało kilka listów, świadectwo licznych kontaktów, jakie utrzymywała ona z osobistościami Toskanii.