Julia

Imię łacińskie, wywodzące się z nomen gentilicium Julia, które Liwiusz wyprowadza od imienia syna Eneasza, Jula, rzekomego założyciela tego rodu. Niektórzy uczeni uważają je za imię celtyckie. W rodzinach cesarskich w Rzymie imię to występowało dość często tak w formie żeńskiej, jak i męskiej.

W Polsce imię Julia występuje od XVIII w. pod wpływem literatury, m.in. takich utworów jak Nowa Heloiza Rousseau oraz Romeo i Julia Szekspira (na scenie polskiej w 1799). Formy zdrobniałe: Julcia, Julka.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Julia, ang. Jule, fr. Julie, niem. Julie, wł. Giulia.

Święte i błogosławione, które nosiły to starożytne imię, są dość liczne. Martyrologium Rzymskie wymienia osiem, natomiast Bibliotheca Sanctorum dodaje do tej liczby cztery dalsze postacie. Tu ograniczymy się do przedstawienia dwóch:

Julia, męczennica z Korsyki. W Martyrologium Rzymskim występuje pod dniem 22 maja. Wzmianka opiera się na późnej Passio, która nie zasłużyła sobie na uznanie krytyki historycznej. Wedle tej Pasji miała pochodzić z Kartaginy, gdzie ją jako niewolnicę sprzedano jakiemuś kupcowi z Syrii. W drodze do Galii wylądował on na Korsyce i tam to zarządzono, aby złożyli ofiarę pogańskim bogom. Gdy Julia odmówiła, skazano ją na ukrzyżowanie. Przypuszczają niektórzy, że należy ją utożsamiać z Julią, męczennicą kartagińską, wspominaną 15 lipca; jej relikwie przywieziono może na Korsykę w czasie najazdu Wandali. W Monza czczą ją jednak jako świętą miejscową, i to bardzo uroczyście. Uchodzi za patronkę całej wyspy.

Julia Billiart. Urodziła się 12 lipca 1751 roku w Cuvilly, w Pikardii (Francja). Gdy miała lat 16, rodzice, którzy posiadali trochę ziemi i prowadzili interes handlowy, popadli w kłopoty materialne, co zmusiło Julię do podjęcia pracy na roli. Nieco później wskutek paraliżu została przykuta na długie lata do łoża boleści. Miała wówczas lat 31. W 1789 r. przeniosła się do Amiens, następnie zaś do Bettencour. Tam poznała ks. Varin, który dostrzegł w niej szczególne uzdolnienia do pracy katechetycznej. W roku 1803 powróciła do Amiens i za jego namową założyła sierociniec. Zjednała sobie współpracownice i w rok później złożyła wraz z nimi ślub czystości. Odtąd zaczęły się nazywać Siostrami od Najśw. Panny (Notre-Dame). W 1804 r. w czasie nowenny do Najśw. Serca Jezusowego poczuła się uzdrowioną. Wkrótce potem objęła rządy nad rozrastającą się społecznością zakonną, dla której ks. Varin zredagował regułę. Niestety, rychło doszło do nieporozumień z biskupem Amiens, który w końcu polecił nowemu zgromadzeniu opuścić diecezję. Gościnę znalazło wówczas w Namur. Tam to Julia, obdarzona łaskami mistycznymi, zmarła dnia 8 kwietnia 1816 r. Beatyfikował ją Pius X (1906), natomiast kanonizował w r. 1969 Paweł VI.