Humbert

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: hun- 'olbrzym' i -bert / -berht / -beraht 'sławny, szlachetny'.

W Polsce znane jako nazwisko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Humbertus, ang., niem. Humbert, wł. Umberto.

Hagiografowie wyliczają sześciu świętych lub błogosławionych noszących to imię. Tu poprzestaniemy na krótkiej prezentacji dwóch, być może najwybitniejszych.

Humbert z Igny. Około r. 1097 wstąpił do benedyktynów w La Chaise-Dieu. W dwadzieścia lat później został w Clairvaux cystersem. Św. Bernard publicznie wychwalał jego cnoty. Potem, uzdrowiwszy go z epilepsji, mianował przeorem. W r. 1127 wysłał go na czele innych dla zakładania nowego opactwa w Igny. W jedenaście lat później Humbert złożył opacki pastorał i wrócił do Clairvaux. Bernard, który wówczas przebywał w Italii, czynił mu za to surowe wymówki. Gdy jednak 7 grudnia 1147 r. Humbert zmarł, znów we wzniosłych słowach wynosił jego zalety. U cystersów czczono go jako błogosławionego.

Źródła i literaturę wskazuje Catholicisme 5 (1962), 1087 n. Szerzej w Bibl. Ss. 12 (1969), 806-808.

Humbert III Sabaudzki (z Maurienne). Był synem księcia Amadeusza III i Marty z Vienne. Urodził się w r. 1136 w Aviglianie, w Piemoncie. Gdy w r. 1147 ojciec udał się na wyprawę krzyżową, a wkrótce potem zmarł na Cyprze, powierzono go św. Amadeuszowi, biskupowi Lozanny. Objąwszy rządy w księstwie, musiał go bronić, walcząc z Witem IV z Vienne. Wszedł następnie do ligi książąt wiernych Aleksandrowi III i występował przeciw cesarzowi Fryderykowi Barbarossie. Odznaczył się zwłaszcza przy oblężeniu Mediolanu. Nieco później znalazł się w konflikcie ze św. Anthelmem, biskupem Belley, którego sługę zabił poddany księcia. Biskup obłożył go ekskomuniką, on zaś zaapelował wówczas do papieża. Na nic zdało się pośrednictwo św. Piotra z Tarentaise. Dopiero przed swą śmiercią (1178) biskup pobłogosławił Humberta na znak, że mu przebaczył. Gdy utracił swą trzecią żonę, Annę Germanę z Zörungen, przyjął w Hautecombe habit cystersów. Poddani zaprotestowali. Ożenił się przeto raz jeszcze i dopiero czwarta żona, Beatrycze z Vienne, urodziła mu potomka płci męskiej. Powrócił wówczas za zgodą żony do Hautecombe i tam 4 marca 1189 r. rozstał się z życiem, licząc dopiero lat pięćdziesiąt trzy. Dla miłosierdzia i cudów przypisywanych jego wstawiennictwu cystersi i benedyktyni czcili go jako błogosławionego. Kult zaaprobował w r. 1838 Grzegorz XVI.