Edwin

Jest to imię germańskie złożone z dwóch członów. W pierwszym członie występuje element ed- 'majątek, dziedzictwo' (ten sam, co w imionach Edward, Edmund, Edgar). Drugi człon to -win 'przyjaciel'. Całość można interpretować jako 'przyjaciel dziedzicznej posiadłości' (dziedzictwa). Obok męskiego imienia Edwin istnieje też żeńskie Edwina.

W dawnej Polsce imię to nie występuje. Pojawia się wraz z wpływami angielskimi na początku XIX w. W 1819 r. -Pamiętnik Lwowski- drukuje dumkę Edwin i Zelina oraz Edwin i Oskar. Imię to nosił jeden z książąt Druckich-Lubeckich (ur. 1829 r.).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eduinus, ang., niem. Edwin.

Święty, jedyny jakiego znamy pod tym imieniem, był królem Nortumbrii w latach 617-633. O młodości, którą spędził na wygnaniu, wiemy niewiele. Odzyskawszy tron, wydarty przez sąsiadów, stanął w obliczu konieczności prowadzenia wojen. Pozycję Edwina umacniał alians z królem Kentu Ethelbertem. Jego to córkę, Ethelburgę, pojął Edwin za żonę, z nią zaś przybył na dwór królewski biskup Yorku, Paulin, z zamiarami misjonarskimi. Po dłuższym ociąganiu się Edwin wraz z dworem i możnowładcami swego królestwa przyjął w r. 627 chrzest i zaczął popierać dzieło chrystianizacji. Niestety, sprzymierzeni ze sobą sąsiedzi, zwłaszcza Panda, król Mercji, wystąpili zbrojnie; walka zakończyła się klęską i śmiercią Edwina oraz jego syna w bitwie pod Hatfield. Z nastaniem nowej władzy odżyła reakcja pogańska, królowa zaś i biskup Paulin musieli ratować się ucieczką do Kentu. Najwięcej wiadomości o Edwinie przekazał nam św. Beda Wielebny. Edwin z racji swej roli w dziele chrystianizacji oraz śmierci poniesionej poniekąd w jej obronie czczony był w średniowieczu jako święty. Ciało jego złożono w opactwie w Whitby, a wspomnienie umieszczono w kalendarzach pod dniem 4 lub 12 października. Nowe Martyrologium Rzymskie na jego wspomnienie wyznacza dzień 12. tego miesiąca.