Marcelina

Jest to forma żeńska imienia MARCELIN. Obok imienia Marcelina jest też w użyciu imię MARCELA.

W Polsce są to imiona rzadko spotykane, od których formą zdrobniałą jest Marcysia, Marcelka.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Marcellina, fr. Marcelline, niem. Marcellina, Marzeline, wł. Marcellina.

Marcelina z Mediolanu. Była ona siostrą św. Ambrożego, biskupa tego miasta, oraz św. Satyra. Urodziła się w r. 332 (lub 333), prawdopodobnie w Trewirze, gdzie jej ojciec był wysokim urzędnikiem cesarskim (praefectus pretorii-). Po jego śmierci wraz z matką przeniosła się do Rzymu. Tam to na Boże Narodzenie lub w uroczystość Objawienia Pańskiego w r. 352-354 (datowanie jest sprawą dyskusyjną) przyjęła z rąk papieża Liberiusza welon, oznakę dziewic poświęconych Bogu. Papież wygłosił przy tej okazji mowę, którą - zapewne po zastosowaniu retuszów - przekazał nam św. Ambroży. Wiodła teraz życie pełne bogobojności i surowych umartwień. Gdy brata, na którego miała ongiś wielki wpływ, obrano biskupem Mediolanu, osiadła w tym mieście; nie znamy jednak bliżej daty tej przeprowadzki. Ambroży dedykował jej jedno ze swych dziełek, De virginibus, i skierował do niej wiele listów (zachowały się jedynie trzy). Widać z nich, jak doskonale to rodzeństwo się rozumiało. Nie co innego wynika z pisma De excessu fratris, napisanego po śmierci brata, Satyra. Marcelina przeżyła wszystkich. Dlatego Paulin z Mediolanu, sekretarz Ambrożego, zbierając materiały do jego biografii, mógł się zwrócić do Marceliny po informacje dotyczące młodych lat świętego. Marcelina zmarła w r. 398 i została pochowana obok brata w S. Ambrogio. Starożytna mediolańska inskrypcja głosi, że Marcelina zmarła w połowie lipca. Kalendarz z XI w. i Martyrologium Rzymskie precyzując ten termin, wyznaczają na jej wspomnienie dzień 17 lipca.

Marcelina Darowska. Urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach (k. Białej Cerkwi na Ukrainie) jako córka Jana i Maksymilii Kotowiczów. Dzieciństwo jej było typowe dla córek zamożnego kresowego ziemiaństwa. Typowe też dla ówczesnych czasów i dla panienek z dobrego domu odebrała wykształcenie na pensji w Odessie. Indywidualność Marceliny wyraźniej się już zarysowała, kiedy to po szkołach wróciła jako 16-letnia panna do rodzinnego domu. Zaczęła wtedy pomagać ojcu w zarządzaniu majątkiem (choć taka rola przypisywana była męskim potomkom), podjęła działalność charytatywno-oświatową wśród poddanego ludu, dojrzewała też religijnie, myśląc nawet o wstąpieniu do zakonu. W 1849 r. wyszła jednak za mąż za Karola Weryha Darowskiego. Przeżyła z nim trzy lata w udanym małżeństwie. Po jego śmierci (1852) i śmierci syna (1853) rodzina wysyła Marcelinę za granicę, żeby tam otrząsnęła się z tragicznych przeżyć. Spotkania ze zmartwychwstańcami w Paryżu i Rzymie oraz z Józefą Karską wprowadziły ją na nową drogę życiową. Karska myślała bowiem o założeniu nowej wspólnoty zakonnej, która zajęłaby się formacją polskich kobiet. Widząc w projektowanym dziele miejsce dla siebie, Marcelina 12 maja 1854 r. złożyła na ręce o. Hieronima Kajsiewicza, zmartwychwstańca i duchowego opiekuna Karskiej - prywatne śluby czystości i posłuszeństwa. Wkrótce jednak musiała wracać na Podole, by zająć się córką i załatwić sprawy majątkowo-spadkowe. W 1857 roku znów jest razem z córką w Rzymie. Zastaje bardzo już chorą Karską oraz pozyskane przez nią kandydatki. Decydują się obrać dla powstającej wspólnoty zakonnej wezwanie Niepokalanego Poczęcia (niepokalanki). Zapoznają się również z projektem reguły niepokalanek, opracowanym przez Kajsiewicza. W latach 1858-1860 Darowska przebywa w kraju: zabezpiecza przyszłość córce oraz likwiduje swoje sprawy majątkowe. Po śmierci Karskiej (w październiku 1860), która widziała w niej swą następczynię, udaje się znów do Rzymu. 3 stycznia 1861 r. składa na ręce Kajsiewicza wszystkie trzy śluby zakonne i staje się równocześnie przełożoną pięciu sióstr przyjętych jeszcze przez Karską. W jesieni tego roku ciężka choroba rodziców sciąga Marcelinę do kraju. W tym czasie zaczyna rozglądać się za miejscem dla swego zgromadzenia, które przecież miało pracować dla dobra polskich kobiet i rodzin. W 1863 r. przenosi niepokalanki z Rzymu do Jazłowca w Galicji (archidiec. lwowska). Zgłaszać się wtedy zaczęły coraz liczniej kandydatki. Można więc było otwierać kolejne placówki: w Jarosławiu (1875), w Niżniowie (1883) i Nowym Sączu (1897). Po roku 1905 powstaną jeszcze dwie placówki na terenach zaboru rosyjskiego: w Szymanowie (Królestwo) i Słonimiu (Białoruś). Palącą sprawą od samego początku działalności w Galicji było definitywne sformułowanie Reguły dla zgromadzenia oraz ukształtowanie stylu jego apostolstwa. Rozwiązania rodziły się z modlitwy przełożonej generalnej oraz gromadzonych doświadczeń. Ostateczne zatwierdzenie Reguły niepokalanek opracowanej przez Darowską przyszło ze Stolicy Apostolskiej w r. 1899. Duchowość Reguły charakteryzuje się połączeniem kontemplacji i apostolstwa. Zadaniem właściwym zgromadzeniu stało się wychowanie i kształcenie dziewcząt w tym kierunku, żeby mogły później spełniać w duchu chrześcijańskim swoje powołanie rodzinne i społeczne. Marcelina zmarła w Jazłowcu 5 stycznia 1911 r. Dzieło, którego była współzałożycielką, rozwija się i dziś. Obecnie niepokalanki prowadzą kilka szkół średnich, podstawowych i przedszkoli. Posiadają także placówki na Ukrainie i Białorusi. Marcelinę Darowską beatyfikował Jan Paweł II w dniu 6 października 1996 r.