Lucyna

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie forma żeńska cognomen rzymskiego Lucinus, którego podstawę stanowi przymiotnik pospolity lucinus, -a, -um 'świetlisty'. W Polsce używane od w. XIX.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Lucina, fr. Lucine, Lucienne, ros. Ljucina, Łukina, ukr. Łukyna, wł. Lucina.

Lucyna, która dzięki Adonowi weszła do martyrologiów zachodnich, wydaje się być pomysłem późnych hagiografów: oni to przez dwa stulecia włączali ją do rozmaitych opowieści. Pod ich piórem pojawiła się w pasjach męczenników: Processa i Martyniana; Sebastiana; papieża Korneliusza; Faustyna, Symplicjana i Beatrycze; Cyriaka, Larga i Smaragda. Nazywano ją nieraz -uczennicą apostołów-, co oczywiście przeczyło suponowanym chronologiom wspomnianych męczeństw. Ale istniały też jakieś słabe oznaki domniemywanego kultu: współtytuł bazyliki Św. Wawrzyńca; grobowiec przy Via Aurelia; krypta jej imienia w Katakumbach Kaliksta. W XII i XIII stuleciu intensywnie czczono ją w Lukce, przy czym jej wspomnienie obchodzone było 1 lub 3 lipca. Być może, w pobożności ludowej zajęła miejsce, które w panteonie pogańskich bóstw Rzymu zajmowała Lucyna jako patronka macierzyństwa.